Hoe vaak passen we ons aan, aan de verwachtingen van buitenaf? Hoe vaak zeg je ‘ja’ terwijl je nee had willen zeggen? Hoe vaak ga je ergens naartoe terwijl je geen zin hebt om te gaan? Hoe vaak geven we onze mening niet om de stille vrede te bewaren? Hoe vaak is je reactie/gedrag niet in lijn met wat je écht wilt omdat je niemand wil teleurstellen of raar bekeken wil worden?
In haar boek Top 5 regrets of the dying schrijft verpleegkundige Bronnie Ware over dingen waar haar patiënten op hun sterfbed spijt van hadden niet gedaan te hebben tijdens hun leven.
Op de eerste plaats hadden ze gewenst de moed te hebben gehad een leven te leven dat voor hen klopte en niet het leven te leven dat anderen van hen verwachtten.
Op de tweede plaats wensten ze niet zo hard gewerkt te hebben om meer tijd door te brengen met hun kinderen en partner.
Op de derde plaats staat er dat ze meer hun emoties hadden willen uiten in plaats van te kiezen om de stille vrede te bewaren. Velen ontwikkelden ziekten door de bitterheid en wrok die ze meedroegen als gevolg daarvan.
Als je even stil staat bij jouw leven. Wat zou je dan écht écht willen? Waar zou jij op je sterfbed spijt van kunnen hebben? Misschien denk je, ja maar dat is onmogelijk? En wat als er in het woord onmogelijk ook mogelijks een ander woord schuilt? Wat als je kijkt naar de mogelijkheden achter de luidruchtige gedachten/overtuigingen?
Wat als je vandaag nog je telefoon neemt en aan die ene persoon die zoveel voor u betekent, vertelt hoeveel je van hem/haar houdt. Gewoon omdat het kan!
Justine