woede-uitbarsting

Wat is zelfliefde?

Het is bij jezelf blijven. Bij alle delen van jezelf.

Wat betekent dat?

Ook de pijn, het ongemak, de frustraties etc. voelen en die ook mogen toelaten. Zodat je hierin kan ontspannen.

Gisteren begeleidde ik een vrouw te midden van een woede-uitbarsting van haar 8-jarige zoon.

Ze deed haar best om hem te troosten, door met hem te praten, het probleem op te lossen, te begrijpen en hem te helpen. Het hielp, heel eventjes.

Nadat dit een tweede maal gebeurt, zegt ze me dat ze niet meer weet wat ze moet doen.

Zeg hem dat. Dat je het niet weet.

De jongen kijkt haar aan, maar blijft kwaad. Ze komt naast me zitten. En ik voel dat ze ermee zit.

Wat voel je in je buik vraag ik aan de moeder?

Ze is stil. Kwaadheid, zegt ze.

Kan je dat voelen? Ja. En terwijl ze van haar kwaadheid bewust wordt, deze voelt en er ruimte en aandacht aan geeft wellen de tranen op.  

Mag dat er gewoon even zijn vraag ik haar?

Ze begint te huilen.

Het komt er uit.

En nadat ze meer ontspant in dat gevoel nodig ik haar uit om bij haar zoon te gaan zitten die nog steeds kwaad is. Haar tranen stromen verder. De jongen wordt instant rustiger. De mama pakt hem vast op haar schoot en samen huilen ze nog even verder. Hij laat de woede er nog uit en zij doorvoelt duidelijk verder wat dat met haar doet. Ze zijn zo mooi aanwezig bij elkaar. Ze laten toe wat er is. En dat is nieuw voor beiden. Plots staat de jongen op en verbindt hij terug met de andere kinderen in de ruimte. We glimlachen beiden vanwege de naturel en rust van waaruit dit ontstaat.

Vanaf het moment dat wij als ouder zakken voelen de kinderen dat. Ze krijgen de ruimte om hun emoties ruimte te geven. Ze worden erkend. Voelen zich gezien. En dat is heel vaak gewoon wat kinderen nog hebben.

De mama is in deze situatie bij zichzelf gebleven in plaats van een antwoord te moeten bedenken vanuit een overtuiging hoe het hoort te moeten zijn als moeder. Vanuit de overtuiging 'ik moet hier rustig kunnen blijven, mijn geduld bewaren, de controle hebben'.

Jezelf toegeven dat je het niet weet is moeilijk. We schamen ons vaak: 'moeten we het als volwassene niet weten? Anders ga ik mijn gezicht verliezen, niet serieus genomen worden, etc. Zo worden we namelijk opgevoed.

De pijn of irritatie of boosheid voelen vervolgens betekent dat je bij je emoties blijft in plaats van de woede te negeren, ervan te vluchten of erin mee te gaan. Je zakt in feite van je hoofd naar je lichaam. Je laat toe in plaats van de controle te willen behouden.

Bevrijdend noemt de moeder deze ervaring. Intens ook omdat dit nieuw is.

*Een kind mag weten dat je het niet altijd weet. Dat maakt je alleen maar menselijk, eerlijk en authentiek. Zo'n ouder wilde je toch ook?

*Een kind voelt je echte aanwezigheid als jij jezelf helemaal bent met je wijze raad én ook het niet weten. Dat is pas wijze raad.

*En als je echt aanwezig bent bij je kind kan dat enkel door helemaal aanwezig te zijn bij jezelf. De mama heeft haar echte gevoelens niet weggeduwd.

De situatie met haar kind is wat deze emotie getriggerd heeft. Dat is hoe in elke uitdaging een uitnodiging schuilt. Ze heeft de emotie kunnen toelaten. En de ontspanning achteraf kwam er omdat door de pijn te voelen de weerstand er af ging.... het kwam los...vandaar 'loslaten' weet je wel! 

Van angst naar verbinding in relaties vraagt dat je uit je eigen weg gaat staan en dat betekent dat je mag herverbinden met elk deel van jezelf.

Wil jij dat ook?

Check mijn 'get out of your own way traject', heel je relaties (ook met jezelf), maak je vrij en leef voluit!

Liefs,

Justine