Wat betekent dat eigenlijk dat je je gedachten niet bent?
In conflictsituaties hebben we de neiging om steeds de schuld te geven aan de andere partij. Ik kreeg onlangs een berichtje dat me kwaad maakte. Ik had net gemediteerd. Mediteren creëert voor mij ruimte door afstand te nemen van mijn gedachten, van wat me bezighoudt op dat moment. Het geeft rust omdat ik me loskoppel van mijn gedachten.
En dan BAM dat berichtje. Bye bye rust! En toen dacht ik: “Ow, ik was net losgekoppeld van mijn gedachten en als ik niet mijn gedachten ben en ik dàt ben dat naar mijn gedachten kan kijken, dan kan ik nu ook vanuit dat perspectief deze situatie bekijken". Toen ik dat deed, zag ik dat ik kwaad was omdat ik het oneerlijk vond. Ik werd me bewust dat ik geraakt werd en dat ik me dat heel persoonlijk betrok.
Vanuit datzelfde perspectief kon ik ook zien dat de verzender van het berichtje dat schreef en waarschijnlijk met iets zat waardoor hij voelde dat hij zich moest verdedigen. Ik kon dan, in plaats van de verzender (in gedachten) aan te vallen door hem van van alles te beschuldigen, naar ons beide kijken. En in plaats van kwaad te zijn en dus uit mijn rust te komen (wat ik helemaal niet wilde) kiezen voor wat ik wél wil. Een oplossing.
Achter mijn identificatie met mijn gedachten, schuilen mogelijkheden. Dan is het geen spelletje van ‘aanvallen-verdedigen’ maar een opbouwende actie-reactie waaruit beide partijen winnen.
Zo simpel hé. Zo bevrijdend om niet in mijn ego geraakt te blijven maar te zien dat deze situatie net een uitnodiging is om in mijn rust of deze staat van meer objectiviteit te blijven. Ik noem dit gezond verstand. En daarvoor kies ik en niet voor het kabaal in mijn hoofd. Dat kabaal dat me altijd duwt in de richting van mijn gelijk te willen halen. Hierdoor blijf je rondjes draaien in je hoofd.
Ken je dat? Dat je uren argumenten zit te verzinnen om je gelijk te halen. En ken je dat? Dat je gedurende jaren goede argumenten hebt verzameld om je gelijk te onderbouwen omdat die persoon dat en dat doet of gezegd heeft. En weet je ... misschien heb je gelijk. Maar ben je na al die jaren daardoor gelukkiger geworden?
Wil je gelijk of wil geluk?
Toen ik les gaf kreeg ik tal van situaties waarin leerlingen niet reageerden zoals ik het wilde. In een situatie met L. viel ze me verbaal aan. Na haar aanval voelde ik de klas stilzwijgend zeggen… oeeeeeeee en hoe gaat ze nu reageren?! Ze keken alsof ze dit gedrag van L. gewoon waren.
Ik was toen uit mijn lood geslagen. Op dat moment was ik kwaad, en in datzelfde moment koos ik niet voor de aanval-verdediging reactie maar koos ik om L.’s waarde te erkennen.
De self fulfilling prophecy leert ons dat afhankelijk van hoe een leraar over zijn/haar leerlingen denkt (intelligent of niet) dit hun resultaten, respectievelijk positief of negatief beïnvloeden.
Een leerling reageert niet zo zomaar, achter elk van ons schuilt een verhaal en soms een heel moeilijke. Door haar waarde te erkennen focus ik op haar mogelijkheden en niet op de eerste de beste reactie om mijn gezicht hier en plein public niet te verliezen.
Na de les vraag ik L. om even te blijven zodat we erover konden praten. Al snel blijkt dat ze zich niet goed voelt in de groep en ik begrijp dat haar aanvallend gedrag naar mij toe, een reactie is omdat ze bang was door de groep nog eens geviseerd te worden. Een soort verdedigingsmechanisme.
Indien ik gekozen had om haar de les te spellen, dan had ik er een schepje bovenop gedaan. Dan had ze ook in mij haar vertrouwen verloren. Doordat ik afstand nam van mijn eerste reactie, de neiging om me te verdedigen en ik mijn ‘angst’ kon erkennen om niet af te gaan voor heel de klas, behield ik mijn gezond verstand, in plaats van terug aan te vallen.
Dit is afstand nemen van je identificatie met je gedachten en dat is constructief.
En weet je wat, voor velen was L. een moeilijk leerling. Voor mij werd het vanaf dat moment één van mijn meest waardevolle leerlingen. En de kers op de taart: het bevestigde dat een aanval nooit persoonlijk is maar dat het een uiting is van een dieperliggende oorzaak.
Wil jij gelijk of wil je geluk?
Mini-oefening: Je zit aan tafel met anderen. Of je vergadert. Of je bent boodschappen aan het doen. Of je bent op de trein of in de auto. Breng je aandacht naar de ziener. Whaaat? Laten we zeggen: je zit aan tafel. Merk op dat je deelneemt aan het gesprek. Merk op dat je praat en dat de anderen praten. Observeer wat je ziet. En observeer dat je aan het zien bent.
Enjoy!
Justine