Naar Lourdes
Mijn grootmoeder sprak wel eens over Lourdes, de plek waar zoveel gelovigen eenmaal in hun leven naartoe willen. Op vakantie met mijn partner en zoon, waren we in de buurt, de perfecte gelegenheid om eens te gaan kijken.
Iemand had me gezegd dat er aan de grot in Lourdes een fijne energie hangt. Het is de plek waar een jong meisje Elisabeth, Maria verschillende malen zou gezien hebben. Ik ging met de intentie om enkel naar de grot te gaan. Niet naar de kerk eromheen, maar enkel die ‘magische’ plek te bezichtigen. Het gaat in deze blog trouwens niet of je al dan niet in het verhaal gelooft, dit even helemaal terzijde.
We komen aan in het dorpje en ik sta versteld van wat eerst een mini-dorpje moest geweest zijn en hoe dit nu getransformeerd is in een toeristische trekpleister met hotels, restaurants en veel te veel souvenirwinkels waar je Mariabeeldjes, armbanden, kettingen en noem maar op kan kopen.
We kunnen dichtbij parkeren. Het is hier leeg vanwege covid. Allee, leeg niet echt. Er zijn behoorlijk wat mensen, maar je merkt aan de lege parkeerplaatsen dat het hier leeg is. Er zijn rond heel het dorp zóveel parkeerplaatsen en parkings dat ik niet wil weten hoe druk het hier moet zijn in ‘normale’ tijden.
Ik ervaar rust
We komen aan bij de grot. Er is een dienst bezig en ik heb het geluk dat er nog een laatste zitplaatsje in de schaduw vrij is waar ik ga zitten. Ik zie de grot voor me en een standbeeld van Maria op de plaats waar ze, veronderstel ik, zal verschenen zijn. Ik moet zeggen dat er een fijne sfeer heerst waar ik instant rustig van word. Ik weet niet of het hetzelfde was geweest als hier duizenden mensen zouden geweest zijn.
We zitten rond de grot te luisteren naar een Spaanse priester, omringd door een zestal andere priesters. Het valt me op dat er zusters op dezelfde bank als ik meeluisteren naar de dienst die door uitsluitend priesters gegeven wordt. Ik ervaar rust maar ook nieuwsgierigheid. Gaat het hier niet over Maria en een meisje dat haar gezien heeft?
‘Gaat het hier niet over Maria en een meisje dat haar gezien heeft’?
Een vrouwelijk mirakel? Hier heeft naar horen zeggen een vrouwelijk mirakel plaatsgevonden, namelijk dat een jong meisje Elisabeth, Maria zou hebben gezien en het wordt door mannelijke priesters vertegenwoordigd? Ik zie de zusters met veel respect luisteren en bidden. En na de dienst zie ik nog een andere zuster de grot binnentreden om het altaar met hosties op te ruimen. Mannelijke vertegenwoordiging
Ondanks de mooie energie die er heerst word ik helemaal ‘bezeten’ door de gedachten rond deze opvallende, in mijn ogen, bizarre mannelijke vertegenwoordiging. Deze pijnlijke ongelijkheid is een mooie weergave van een groter maatschappelijk fenomeen.
Waarom kunnen/mogen vrouwen geen leidersrol aannemen? Ik zou graag hier naar een vrouw luisteren die me haar reflecties geeft over haar beleving van deze plek als gelovige. Ik had graag naar de zusters geluisterd, naar hun ervaring over deze plaats.
En begrijp me niet verkeerd, de mannelijke priesters verkondigden vast en zeker een mooie boodschap (ook al heb ik eigenlijk geen idee van wat ze vertelden omdat het een Spaanse dienst was). Ik wil maar zeggen: dit is geen kwaad pleidooi tegen mannen, integendeel. ‘Ik heb vrouwelijke rolmodellen nodig gehad om me te kunnen identificeren met hen.’ Net zoals je voor de klas een gedifferentieerd aanbod leerkrachten dient te zetten om iedereen - meisje, jongen, allochtoon, autochtoon, homoseksueel, heteroseksueel… - aan te spreken, heb ik de laatste jaren vrouwelijke rolmodellen nodig gehad om me te kunnen identificeren met hen.
Marianne Williamson, Brené Brown, Lisa Nichols, om er maar een paar op te noemen, zijn vrouwelijke leiders die mij inspireren dat het mogelijk is om op een authentieke manier een boodschap te delen.
Pleasen
Hoeveel vrouwen in mijn praktijk delen me niet hoeveel ze het gevoel hebben zoveel te moeten rondkrijgen maar daar weinig/geen erkenning voor krijgen. Werken combineren met het huishouden, boodschappen, kinderen opvoeden en noem maar op. Of we moe zijn of niet, niet klagen is de boodschap want dan zouden we als een zaag bestempeld worden, dan zouden onze mannen (even kort door de bocht) ons niet ‘leuk’ meer gaan vinden. Of we voelen ons gefaald omdat we niet lijken te kunnen voldoen aan wat zoveel anderen vrouwen wel lijken te kunnen. Dus we blijven maar pleasen, ons aanpassen aan de verwachtingen van buitenaf. Hoe vaak hebben vrouwen seks met hun man om hen te plezieren? De vrouw van Robbie Williams gaf toe in een tv-uitzending dat ze soms haar orgasme fakete om hem te plezieren. Waarom zouden we dat doen? Praat met elkaar zodat we het nooit meer hoeven te faken.
Hoeveel vrouwen zijn moe, of zijn het beu omdat ze zich niet gezien of gerespecteerd voelen waardoor ze in tegenreactie gaan door zich te willen laten gelden of te moeten bewijzen. Dat is uitputtend.
In je kracht gaan staan
Maar noch het pleasen, noch ‘ons mannetje’ staan, is onze werkelijke vrouwelijke kracht. Werkelijk vrouwelijk leiderschap is een zachte kracht, zonder je te moeten bewijzen. Het is een krachtige zachtheid waarbij niets moet, maar gewoon is. Het zijn je inspiraties en je creatieve ideeën die zich vanuit ontspanning aandienen. Het is de kracht waarmee kinderen ter wereld worden gebracht, het is de vrouwelijke zachtheid die in staat is een kind te baren en te voeden. Het is de krachtige zachtheid waarmee authentieke vrouwelijke leiders een zaal kunnen inpalmen met humor, echtheid en daadkracht en in staat zijn diepe verbinding te doen ontstaan.
Geen tegenreactie meer en niet meer moeten pleasen maar in deze zachte kracht mogen gaan staan, van hieruit keuzes maken, je ware ja en je ware nee aangeven en weten dat dit en enkel dit uiteindelijk je omgeving & jezelf dient.
“Het vraagt moed om stil te staan bij jezelf”
Het vraagt moed om stil te staan bij jezelf, bij hoe we van jongs af aan geconditioneerd zijn om vrouwelijke rollen aan te nemen naar mannelijke verwachtingen.
Het is niet iets dat je alleen doet, je omringen met vrouwelijke rolmodellen maar ook in echte communicatie gaan met je partner om deze onderwerpen bespreekbaar te maken.
Het is noch de schuld van de mannen, noch de schuld van de vrouwen. Het is een leerproces waarin zowel man als vrouw terug in hun waarde mogen gaan staan en hun verantwoordelijkheid hierin dienen te nemen om terug te leren wat het is om écht man en écht vrouw te mogen zijn zodat we dit ook kunnen modelleren aan de toekomstige generatie, onze kinderen.
Vanuit die zachte kracht kan ik deze onderwerpen bespreekbaar maken. Vanuit deze zachte kracht hou ik me niet klein door deze blog bijvoorbeeld niet te posten, wat eerlijk gezegd comfortabeler zou zijn. Want, ja hoor, vanuit mijn vrouwelijke ‘pleasersrol’ zou ik me klein houden! Dan zou ik de rol aannemen van ‘zwijg maar liever’.
Maar misschien is dat net wat ik wil onthouden van de fijne en rustige energie die er aan de grot in Lourdes heerst. Dat ik namelijk mag vertrouwen op die zachte vrouwelijke kracht in mezelf en van hieruit mijn indrukken mag delen. Dat wens ik jou ook toe.
Hoe ervaar jij het om vrouw te zijn in deze maatschappij? Heb je het gevoel dat je in je waarde staat in je leven? Heb je het gevoel dat je moet vechten om gehoord te worden? Heb je het gevoel dat je je maar braaf voordoet zodat je niets kwalijk genomen kan worden?
Wat heb jij nodig, om te mogen ontspannen in de situatie waar jij je in bevindt, in de fase van je leven met de uitdagingen die daarbij horen?
(God) Maria Bless You ;°).
Justine