"Het is tijd om te stoppen. Dat is het beste, zowel voor jou als voor de baby.”
Dat is wat de gynaecoloog van mijn tante ruim 50 jaar geleden
tegen haar zei na zeven maanden borstvoeding te hebben gegeven. En dat terwijl haar productie fantastisch was, het zo goed aanvoelde en ze verder wilde doen.
“Ja, Justine”, zei ze tegen me, “als een dokter dat zegt. Dan doe je dat, hè.”
“Ja”, zei ik. “Spijtig genoeg is dat hoe het gaat in onze samenleving.”
10 jaar geleden, toen ik zelf borstvoeding gaf, werd ik zelf ook vaak genoeg geconfronteerd met zo’n meningen. Dan hoorde ik het gefluister: “Ze geeft enkel zo lang borstvoeding omdat ze haar zoon niet kan loslaten.” Vanbinnen moest ik bijna lachen als ik dit hoorde (ook wenen, hoor ;°)). Ik deed dit omdat het gewoon zo natuurlijk was en absoluut niet omdat ik hem zogezegd niet kon loslaten. We zijn bang als ouder dat als we samenslapen, echt luisteren en op een verbindende manier onze kinderen opvoeden, dat ze niet ‘sterk’ zullen zijn. Ik geloof net dat het tegendeel waar is. Kinderen die in zichzelf geloven omdat ze zich gehoord en gerespecteerd voelen, hebben een goede basis om te leven naar hun toetsing.
We hebben in ieder geval van kinds af geleerd dat de volwassene het wel beter zal weten. De leerkracht, de opvoeder, de wetenschapper… Volwassenen hebben gelijk en je biedt geen weerwoord, want dit is niet respectvol. ‘Mijn wil (als volwassene) is wet.’ We leren niet om te luisteren naar wat we zelf denken. We leren niet intunen op ons lichaam en op wat klopt van binnenuit.
Op school horen we af en toe wel eens dat we kritisch moeten zijn. Maar heel eerlijk: luister jij als de jonge generatie jouw waarheid in vraag stelt? Durf jij je wereldbeeld in vraag te stellen? Of sta je al paraat met een antwoord voordat je gesprekspartner zijn/haar zin heeft afgemaakt.
Do you listen to reply? Or do you listen to understand?
Ik ben zelf opgevoed om vooral te luisteren naar de volwassenen en ja te knikken. En wat gebeurde er eens ik volwassen was, en ik het niet eens was met mijn baas? Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om hem tegen te spreken. Waarom? Omdat dit is hoe ik ben grootgebracht. Beleefd en meegaand. Zo hoort het.
Nochtans voelde ik als kleine Justine al dat het anders kan. Gemakkelijker, vrijer, kloppender.
Naar dat gevoel ben ik op zoek gegaan. Via allerlei wegen en zoektochten. Ik probeerde de wetenschappelijke en de spirituele weg. En ik landde bij mijn weg. Mijn ervaring, en vanuit die ervaring ‘weten’ wat juist is voor mij. Niet juist volgens de visie van mijn ouders, leerkrachten, mentoren of coaches, maar vanuit mijn ervaring. En die zoektocht levert me constant prachtige inzichten op.
24 uur vs. 4 weken
Ik las onlangs dat vrouwen op een andere manier leren. Wij leren door de dingen te ervaren. En die ervaring is de manier waarop een vrouw weet. Omdat ze het aan den lijve ondervindt.
Zo leerde ik een paar jaar geleden dat heel de maatschappij georganiseerd is rond de 24-uur-cyclus. 12 uur werken, 12 uur rusten. Logisch, niet?
Wel, ik dacht van wel. Tot ik hoorde dat dit enkel logisch is voor mannen. Dit is de mannelijke cyclus, waarin mannen perfect functioneren.
Maar vrouwen hebben niet dezelfde cyclus. Wij hebben een cyclus van 4 weken die eigenlijk overeenkomt met de seizoenen. De week van onze bloeding kan je dan vergelijken met de winter. En wat doe je in de winter? Rusten. Naar binnen keren. En dat werpt zijn vruchten af. In die periode barst je van de inspiratie en briljante ideeën. Als je je daarop afstemt, kan je die benutten om te schrijven en te creëren. De week na de winter volgt de lente en dan kom je naar buiten piepen. Dit is het moment waarop je je creatie in de wereld kan zetten. Zo kan je elke fase benutten naar de energie waarin je je in bevindt.
Ik zet bijvoorbeeld in de week voor mijn bloeding, de herfst van mijn cyclus, vaak de puntjes op de i van een tekst.
Sinds ik hiermee rekening houd in mijn leven, heb ik ervaren dat als ik de week van mijn bloeding respecteer en voldoende rust, ik in de week nadien tonnen energie heb. Ik verzet dan dubbel zoveel werk. Dan heb ik mijn coachingssessies, tussendoor schrijf ik een blog en na een dag ben ik niet uitgeblust maar heb ik tonnen energie.
“Doe dat niet” vs. freerunning
In de freerunning-les leren jongeren zelf inschattingen te maken. Voordat ze springen, moeten ze zelf inschatten of ze het kunnen, of het haalbaar is. Ik vond dat zo de max. Zo leren ze op zichzelf te kunnen rekenen. Hoe vaak zeggen ouders: ‘doe dat niet’ of ‘pas op, dat is gevaarlijk’? In plaats van hun te vragen of ze geloven dat het veilig is? Wat hun inschatting is?
Het is oké om het niet eens te zijn met elkaar
In mijn zoektocht naar geluk wilde ik mijn waarheid kunnen zeggen. En in feite deed ik dat ook. Maar ik voelde me er niet comfortabel bij. Of als ik wel eens had gedurfd om mijn mening te geven en daarop een tegenargument kwam, ging ik zwijgen. Ik wilde geen conflict, niet arrogant zijn. Ik heb terug moeten leren dat het oké was om mijn mening te uiten. En het is niet omdat mijn mening de ander oncomfortabel maakt dat die er daarom niet mag zijn. Ik heb moeten leren (en leer nog steeds) dat het veilig is, zelfs wanneer mijn mening niet de mainstream mening is. Mijn mening uiten komt niet meer vanuit een tegenbeweging maar vanuit een diep weten. Dat heb ik moeten leren. Ik heb moeten leren dat het veilig is om tegen de stroom in te gaan. Om mijn eigen weg te volgen. En soms zijn de mensen van wie ik het meeste houd en van wie ik zo graag de goedkeuring zou willen hebben, net de mensen die het absoluut niet met me eens zijn.
Stilaan leer ik dat dat oké is. Dat zij hun weg hebben en ik de mijne. En dat ik mag vertrouwen op mijn ervaring. Dat de zoektocht en mijn onzekerheid op die weg stilaan zekerder wordt. En zelfs veilig begint te voelen.
Prince EA zei: “Go were there is no path and leave a trail.”
De oude garde gaat het er niet mee eens zijn. Neen, het gaat je zelfs uit balans brengen, je doen twijfelen aan jezelf. En dat is nodig. Om terug te leren dat jij mag vertrouwen op wat klopt voor jou.
En als mijn tante nu, 50 jaar later, zou geleerd hebben om te vertrouwen op wat klopt voor haar, dan zou zij een vriendelijke dikke fuck you gegeven hebben aan haar gynaecoloog en vrolijk verder borstvoeding geven.