Een 'als je me echt zou kennen[1]' delen met mijn leerlingen is mijn manier om hen te laten zien hoe mooi, krachtig en zinvol het is om je kwetsbaar op te stellen.
In 2 lesuren creëer ik de ruimte om op een veilige manier een 'als je me echt zou kennen' te delen. Door zelf te starten zet ik de toon om iedereen uit te nodigen ook een stukje van zichzelf te 'mogen' laten zien.
In een cirkel start iedereen met deze zin: als jullie me echt zouden kennen dan zouden jullie weten dat...
Als jullie me echt zouden kennen dan zouden jullie weten dat ik het heel spannend vind om als leerkracht mijn fragiele kant te laten zien. Maar ik kan niet meer doen alsof. Ik voel zoveel behoefte bij jongeren die vaak school moe zijn, uitgeblust en me vertellen dat voor hen naar school gaan zo veel moeite kost of dat ze zolang gepest werden dat ze vandaag moeite hebben om naar school te komen ook al is het jaren geleden. Ze hebben moeite met ruzies van hun ouders of echtscheidingen. Een leerling vertelde me dat ze steeds de boodschapper moest spelen tussen haar ouders omdat ze niet meer met elkaar wilden praten. Dat deed pijn omdat haar ouders steeds op haar boos werden in plaats van op elkaar, maar ze hield zich sterk. Leerlingen doen zichzelf pijn want dat is het enige dat ze nog voelen na jarenlange pesterijen of niet gezien worden thuis omdat hun ouders het te druk hebben. Ja, je leest het goed en dit zijn verhalen van doorsnee jonge mensen!
Ik heb zelf het geluk gehad te mogen ondervinden hoeveel het kan betekenen om mijn verhaal te delen en mensen te hebben die écht naar me luisteren. Je leert op zo'n momenten dat je niet alleen bent. Je leert dat alle happy smiles op facebook slechts een deel is van wie je werkelijk bent. Er is niets mis met de happy faces maar het is maar een stukje van wie je echt bent. Iedereen heeft zo zijn struggles maar we leren op school of in onze opvoeding vaak niet hoe we onze gevoelens kunnen delen, hoe we kunnen vragen waar we behoefte aan hebben of hoe we onze grenzen kunnen aan geven.
Na 2 lesuren 'als je me echt zou kennen' gedeeld te hebben, voel je de ontlading bij zoveel jongeren omdat ze zien dat ze niet alleen zijn, dat heel de klas een rugzakje met zich meedraagt. En de steun die ze hier voelen, zeggen ze, brengt hen dichterbij elkaar. Een leerling vertelde me achteraf dat ze terug graag naar school ging omdat ze voor het eerst terug het gevoel had begrip te krijgen van haar klasgenoten in plaats van bang te zijn voor vooroordelen.
Jongeren doen niet altijd mee in de klas, maar als we niet weten dat ze 3 weken geleden hun moeder hebben moeten helpen omdat ze een zelfmoordpoging ondernam of dat iemand zijn beste maat verloor, kun je dat plots beter plaatsen. Dan ontstaat er begrip in plaats van frustratie door vooroordelen dat een leerling te lui, of ongeïnteresseerd lijkt te zijn. Dan weet je beter, dan weet je dat ze steun en ruimte nodig hebben.
Jongeren hebben zoveel behoefte dat er naar hen geluisterd wordt, dat er een omgeving gecreëerd wordt waarbij we niet enkel kijken naar hun punten of het ongehoorzame gedrag dat ze in de klas vertonen omdat ze 8 uur aan een stuk moeten luisteren om goede punten te behalen. Als je alles in zijn context kan plaatsen dan hoeft er niet meer gedelibereerd te worden, want een kind dat helemaal zichzelf mag/kan zijn en zich hierin gesteund voelt, wil en kan zijn best doen ... als je maar de ruimte en kansen krijgt om je ballon op tijd leeg te maken. En dat kan als we de tijd nemen en mogelijkheden creëren om naar hen te luisteren.
Het is hoog tijd!
(Mevr.) Justine (Swolfs)